Antwoord van de werkgroep Regelgeving:

Men besloot in het verleden uit te gaan van de “officiële” Latijnse benaming voor een soort zodat de naam overal gelijk zou zijn.

Het probleem was namelijk dat ieder species in iedere taal één of meerdere benamingen had.CITES (Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora), de wereldwijde organisatie voor het beschermen van bedreigde specimen, maakt voor het determineren van species gebruik van standaard boekwerken:

List of standard references adopted by the Conference of the Parties(http://www.cites.org/eng/res/12/12-11R14.shtml#a).

Iedere 2 jaar worden deze CITES-lijsten, Annexes geheten, herzien tijdens z.g. Cop’s (Conference of parties).

Door biologen van de Commissie wordt dan vastgesteld of een species door voortschrijdend onderzoek b.v. tot een ander geslacht behoort. Zo nodig wordt dit ingebracht tijdens de CoP en, indien gewenst, wordt de naam dan aangepast.

Deze Annexes (A/B/C) worden daarna geïmplementeerd  door Europese commissie in Europese wetgeving. Hier dient de wijziging dan te worden doorgevoerd. We zijn dan al een stuk verder in de tijd.

Vervolgens wordt de Europese wet- en regelgeving doorgevoerd in de nationale wetgeving.

Dit gebeurt dan nog verder in de tijd. De Nederlandse wetgeving is op dit punt sinds 2002 niet meer aangepast. Door deze stapsgewijze aanpassing is het mogelijk dat een species onder verschillende benamingen in wet- en/of regelgeving is opgenomen.

Voorbeeld:

De Woestijnvink is in de Vogelrichtlijn (Richtlijn 2009/147/EG van het Europees Parlement en de raad van 30 november 2009 inzake het behoud van de vogelstand) opgenomen onder de Latijnse benaming  Bucanetes githagineus terwijl deze woestijnvink als inheemse beschermde vogelsoort onder het synoniem Rhodopechys githaginea is aangewezen in de Bekendmaking lijsten beschermde inheemse diersoorten van 7 november 2001/Nr. TRCJZ/2001/15317.